Pak ook de aanstichters.

 Vijf mensen stonden voor de rechter vanwege hun bedreigingen op sociale media aan het adres van Pim Lammers. Vier ervan zijn  veroordeeld tot taakstraffen. Op zich goed, maar wat gebeurt er met de aanstichters.

 

Saskia Belleman, verslaggever bij de Telegraaf, deed via X verslag van de voortgang van de rechtszaak en ik heb dat met veel belangstelling gevolgd. Zij vatte ook samen wat de verdachten, voor zover aanwezig, vertelden. Uit die antwoorden kreeg ik een beeld van die mensen. Op een of andere manier waren het mensen voor wie het leven geen pretje was en die niet bepaald gewend waren om erg diep na te denken over de gevolgen van wat ze deden. Zoals ik dat van veel mensen die zich op X weren denk. Ze zaten achter hun computer, lazen over Lammers en werden boos. Niet het beste moment om een bericht te plaatsen, dat bleek wel. De rechter had dan ook weinig mededogen. Vier mensen kregen 50 uur werkstraf waarvan 25 voorwaardelijk. Een vijfde bleef volhouden dat hij het bericht niet geplaatst had, maar dat een van zijn vrienden dat op zijn telefoon gedaan zou moeten hebben. Wie wist hij niet en er restte weinig behalve vrijspraak wegens gebrek aan bewijs.

Op zich een goede zaak dat de rechter laat merken dat bedreiging via sociale media niet kan, maar ik mis wat. Deze bedreigingen kwamen niet uit de lucht vallen. Het vuurtje was zorgvuldig opgestookt. Een site die zich reactionair noemt plaatste delen van een verhaal over een trainer en een minderjarige pupil zonder enige context en deed  alsof de schrijver een pleidooi hield voor seks tussen volwassenen en kinderen. Wie het verhaal las wist beter, maar wie deed dat? Politieke partijen ter rechter zijde zagen mogelijkheden en gingen vol op het orgel. Gevolg was dat toen nog Twitter vol stond met allerlei aantijgingen van pedofilie. Ik heb zelf ook de nodige mogen ontvangen. In de sfeer die daartoe ontstond dachten mensen dat ze Lammers moesten bedreigen. Of de vier die veroordeeld zijn representatief waren weet ik niet, maar zij waren duidelijk opgehitst door al die verhalen uit conservatieve hoek.

Daar waar nu een aantal dreigers te verstaan is gegeven dat dreigen niet mag, kunnen de aanstichters gewoon door gaan. Die  reactionaire site volg ik niet, maar het lijkt me stug dat ze getopt zijn met stoken. Van tenminste één politieke partij weet ik het zeker. Hun hetze richtte zich in Rotterdam en dit weekeinde in Leiden tot voorleesuurtjes door Drag Queens. Uurtjes waar kinderen met hun ouders naar toe gaan. En mijn voorspelling is dat dit door blijft gaan. Politici hebben een verdienmodel gevonden dat ze zo maar niet los zullen laten. Je moet toch iets nu alle covid maatregelen zijn opgeschort en zonnebrand niet zo tot verbeelding spreekt.

Daarom zou ik graag zien dat het OM nu door pakt en nagaat of er geen sprake is geweest van opruiing. Dat de bedreigingen strafbaar zijn ligt nu in elk geval vast als dat daarvoor nog niet zo was. Ga dus eens na of de uitingen van al die clubs kunnen worden beschouwd als aansporingen om deze strafbare feiten te plegen. Waarschijnlijk is dat lastig, omdat die engerds precies weten hoe ver ze kunnen gaan zonder dat zij aangepakt kunnen worden. Maar als het wel zou lukken zou ik dat als gerechtigheid zien. Mocht dat niet lukken, dna wens ik hen heel lang heel veel jeuk en te korte armpjes om te kunnen krabben.

De noodzaak van Pride

Als me iets de laatste tijd steeds duidelijker wordt, dan is het dat Pride tegenwoordig niet minder, maar meer noodzakelijk is dan nu. Tolerantie tegen mensen die anders zijn lijkt eerder af dan toe te nemen.

Laat ik eerlijk zijn: ik ga nooit naar de Canal Parade. Als ik in het verleden die dag door de stad liep bekroop me het gevoel dat de mensen die wel gingen dezelfde waren als zij die naar concerten van de Toppers gingen en dan keurig de juiste kleur kleren droegen. Alleen was de kleur elke keer weer roze. Verder dezelfde hoedjes en petjes en weet ik wat al niet meer. Ook langs de gracht staan met die drukte lijkt me niet. Maar toch heb ik altijd gevonden dat dit evenement moet blijven. Omdat het hard nodig is, net als de rest van Pride.

 

Een paar jaar geleden zat ik via de TV naar toespraken in het kader van Pride te luisteren. De een na de andere vertegenwoordiger van een groepering uit die lange rij letters kwam voorbij. En allemaal vertelden ze waarom ze niet konden leven zoals zij wilden. Ik fantaseerde daar dat ik als laatste het podium zou beklimmen en dan vragen aan de menigte, die ook nog in de regen stond, of die niet helemaal plat geluld was. Om dan uit te leggen dat het voor mij allemaal heel simpel zou moeten zijn: Je moet kunnen zijn wie je bent en lief kunnen hebben wie je lief hebt. En dat dit voor iedereen zo normaal zou moeten zijn dat al die mensen voor me geen enkele reden zouden zien om een groep mensen in de regen naar een verhaal te laten luisteren, omdat hun doel bereikt was. Liefst zou ik nog zien dat mensen zich zouden verbazen over de tijd dat dit nog niet zo was. Dan konden de feesten blijven, omdat een feestje nooit weg is en wie perse wilde demonstreren kon een ander onderwerp uitkiezen. Keuze genoeg.

Je zal me niet horen zeggen dat iedereen alles maar normaal moet vinden. Als ik iemand met een leren hondenkop op aan een riem netjes naast zijn meester zie lopen zie ik mezelf dat ook niet doen en een prinsessenjurk staat anderen vast beter dan ik. Maar ik kan dat simpel oplossen: gewoon geen hondenkop op doen of prinsessenjurk aan trekken. Ik kan melden dat dit me heel goed af gaat. Maar anderen vinden het blijkbaar heel fijn en doen daar voor zover ik na kan gaan niemand kwaad mee. Dus waarom daar moeilijk over doen? Als we allemaal hetzelfde normaal vonden werd het ook saai.

Helaas heb ik het gevoel dat deze gedachte terrein begint te verliezen. Conservatieve politici, journalisten, influencers en anderen hebben een markt ontdekt. Eigenlijk een heel oude: angst. Daarom wordt gedaan alsof LHBTIQ+ heel eng is en dat het een ieder opgedrongen worden. De koppeling met pedofilie wordt ook graag gelegd, want dat vergroot de angst. Wie probeert duidelijk te maken dat het alleen gaat om mensen die net als wij gewoon zichzelf willen zijn wordt al gauw in een hoek gedrukt. Ik ben al lang de tel kwijt geraakt als het gaat om het aantal keren dat bij mij op socialse media pedofiele neigingen verondersteld zijn. De meeste mensen kan ik dat niet kwalijk nemen, die laten zich opjutten.

Maar het wordt anders als het gaat om de voortrekkers die ik noemde. Mensen die naar mijn stellige overtuiging bewust deze angst aanwakkeren om ervan te profiteren. Die parasiteren op die angst van hun volgelingen en zich totaal niet interesseren voor de gevolgen voor de LHBTIQ+ers. Mensen die niet allemaal de sterkte hebben om zich te verweren. Die twijfelen of ze uit de kast zullen komen en dan allerlei drek over zich krijgen. En beseffen dat dit zal blijven.

Daarom moet Pride en ook Queer blijven. Om de mensen die zich onzeker voelen omdat ze niet cisgender en heteroseksueel zijn een hart onder de riem te steken. En bovendien de handelaren in angst duidelijk te maken dat ze nooit zullen winnen. Zodat ooit alleen nog maar feest nodig is om te vieren dat iedereen kan zijn wie hij is en lief kan hebben wie hij wil.

 

Wat is er met het broodje gebeurd?

Wie tegenwoordig een broodje kaas bestelt krijgt er van alles bij waar hij niet om heeft gevraagd. Wat is er mis gegaan?

Ik mag graag bij de Eetsalon van Dobben komen. Dat heeft te maken met het feit dat deze zaak zo ongeveer de meest Amsterdamse is die ik ken. Probeer daar als iemand van buiten het personeel vooral niet te slim af te zijn. Je wordt genadeloos afgestraft. Velen overkomt dat ook nog eens zonder het in de gaten te hebben. Wie er wel eens was als Ajax een thuiswedstrijd speelt kan het meemaken. Maar het gaat ook om de broodjes.

Ik weet niet wat het is, maar gewone broodjes lijken uitgestorven. Wie het bestelt krijgt om te beginnen al iets hips, liefst op basis van desem. Daar op dan met wat mazzel datgene waar je om vroeg. Maar daarnaast meestal een verzameling groen en liefst nog een of andere vage saus. Meestal een zoete. Het is alsof je de smaak van wat je besteld niet meer mag proeven. Met wat pech wordt het geheel geserveerd op een bord waar nog eens de halve inhoud van een gft bak als garnituur ligt. Gillen dat je alleen maar een belegd broodje wilde doe je dan ook weer niet. Je doet maar alsof je het zo bedoeld had. “Alles naar wens?” Je wil nee roepen, maar mompelt toch maar iets dat als Ja klinkt.

Dus maar even voor de goede orde. Een broodje kaas behoort te bestaan uit een broodje, eventueel besmeerd met boter en kaas. Dus geen salade, geen saus, niets van dat alles. Mosterd kan nog wel. Maar vooral veel kaas. Niet een plakje waar je door heen kunt kijken, maar meerdere plakken. Zoveel als je vroeger thuis op brood niet mocht hebben zeg maar. En het broodje moet ook geen huisgebakken ciabatta met desem zijn. Nee: gewoon een wit bolletje van een fabrieksbakker. Van die welke je met meerderen aan elkaar in plastic verpakt binnen krijgt. Lekker klef en weer zoals je thuis niet zou doen. Je bent namelijk niet thuis, je bent in een broodjeszaak. Voor broodjes met ander beleg geldt iets soortgelijks: brood en beleg en geen tierelantijnen.

In Amsterdam zijn er nog een paar zaken waar je deze broodjes zo kunt kopen gelukkig. Maar in mijn beleving zijn ze aan het verdwijnen. Ze zijn ongetwijfeld niet hip genoeg. “De consument” zal wel die opgedirkte krengen willen hebben, zodat ze het idee hebben toch gezond bezig te zijn. Het stemt me treurig. Om me te troosten pak ik dus maar de tram naar het Rembrandtplein. Even de steeg in en dan genieten. Ik hoop dat ze daar nooit hip gaan worden!

Hoe gaan we met Qatar om?

 

In diverse landen wordt schande gesproken over de wijze waarop arbeidsmigranten zijn behandeld in de aanloop naar het WK voetbal in Qatar. Maar gaan we hier handig mee om?

 

De NPO zond in een van haar WK programma's een item uit over arbeidsmigranten in Qatar. Ze bezochten daarin een plaats waar migranten samen kwamen om op grote schermen naar het voetbal te kijken. En natuurlijk kwam daarbij de manier waarop de vele buitenlandse werknemers in Qatar worden behandeld aan de orde. En wat bleek: stuk voor stuk waren de mensen die aan het woord kwamen lovend over het land. Ze waren dankbaar dat ze er mochten werken en deelden de kritiek absoluut niet. Dat er duizenden doden gevallen waren tijdens de bouw van het stadion? Dat was natuurlijk heel erg jammer een erg voor de nabestaanden. Maar he, dat hoort er nu eenmaal bij. “It is sad, but they had to die so we can have fun”, zei een van de mensen die aan het woord kwamen. Hij lachte er vriendelijk bij.

Ik vond het nogal onbegrijpelijk en werd zelfs een beetje boos. Tot ik wat verder nadacht. Tijdens mijn (zaken)reizen naar India had ik het al ontdekt en ik word doorgaans niet moe het te benoemen: Als je naar India gaat, laat dan elk gevoel voor westerse logica achter op het vliegveld. Mensen hebben daar een eigen cultuur en wat voor ons normaal is hoeft dat voor hen niet te zijn en omgekeerd. Als dat geldt voor Indiërs, kan dat dan ook niet voor de Afrikanen die ik zag gelden?

Onze boosheid jegens Qatar is gestoeld op onze ideeën over hoe we met mensen om willen gaan. Over de veiligheid op de werkplek en over dat je mag zij wie je bent en mag houden van wie je wil. Zaken die we heel normaal vinden en die wat mij betreft ook heel normaal zijn. Alleen: dat is de westerse manier van denken. Wij hebben die ideeën en gaan er waarschijnlijk maar vanuit dat iedereen die heeft. Daar op dat veld met al die mensen bleek dat niet zo te zijn. Onze logica is niet die van hen. Waar bij ons de boosheid overheerst zijn zij vooral dankbaar. We kunnen dan proberen hen onze gedachten op te dringen, maar dat hebben we vanuit het Westen al eerder geprobeerd en we kunnen er ons niet bepaald op roemen dat het een enorm succes was.

Ik ga hier zeker geen pleidooi houden om Qatar maar zijn gang te laten gaan. Ook ik vind al die doden niet kunnen en ook ik vind dat de rechten van lhbtiq+ mensen gerespecteerd moeten worden. De vraag is wel of we er zo met twee benen tegelijk in moeten gaan als nu gebeurt. Of westerse landen een wedstrijdje moeten gaan doen wie het luidste zijn misnoegen kenbaar maakt. Misschien moeten we wat mee buigen in plaats van de botte bijl hanteren. In elk geval is het handig om na te gaan hoe degenen wier belangen we wensen te dienen denken. Tenslotte gaat het om hen en niet om ons een goed gevoel te geven.

Vormen de achtervolgers een team?

Op dit moment is nog niet duidelijk of de dames en heren schaatsers hun ambitie om op de Ploegenachtervolging goud te halen waar kunnen maken. De vooruitzichten lijken in elk geval niet ideaal. Zijn het eigenlijk wel teams?

 

Het is al weer jaren geleden dat ik een strategie bijeenkomst van mijn toenmalige werkgever bijwoonde. Met veel fanfare werden daar de mannen binnen gehaald die de achtervolgingsploeg zouden gaan vormen die bij de volgende Olympische spelen goud wilden halen. Ze hadden geleerd van de totale mislukking bij de spelen dei net achter ons lagen en beseften dat om goud te halen je vooral een team moet vormen. Daar moet je aan werken en dat neemt tijd. Bovendien moet je met zijn allen ook voor het gezamenlijke doel gaan en niet je eigen doelen voor laten gaan. Mooie woorden toen en natuurlijk werd meteen de link gelegd naar het bedrijf en dat we daar ook moesten optreden als een team. Wat interviewtjes en fraaie woorden en de boodschap was duidelijk.

Bij de eerst volgende Spelen ging het bijna helemaal goed. Er was, staat me bij een kleine hikkel doordat degene die reserve stond niet blij was met die rol en weigerde bij de finale aanwezig te zijn. De anderen gingen er echter samen voor en ik zie nog hoe we op de coolste baan beleefden hoe op grote schermen et zien was hoe zowel de heren als de dames in de ploegenachtervolging goud wonnen. Missie geslaagd en het was duidelijk dat je door tijdig een goed team te vormen resultaten kunt bereiken.

Ik moest daar deze week aan denken toen ik de reacties en commentaren bij zowel dames als heren hoorde na een maar net geslaagde poging om tot de halve finales van de ploegenachtervolging door te dringen. Een vierde plaats en dus mogen beide ploegen tegen de nummer 1 proberen verder te komen. En dan hoor ik dat beide teams eigenlijk pas onlangs echt zijn gaan trainen voor dit nummer. Dat eigenlijk alle schaatsers zich voornamelijk geconstateerd hebben op hun eigen individuele prestaties en de achtervolging er ook nog was. Bij de vrouwen komen de schaatssters ook nog uit verschillende  ploegen en hebben dus voorafgaand aan de spelen nauwelijks met elkaar getraind. Bij de mannen zijn het in elk geval ploeggenoten, maar hebben ze bijvoorbeeld het "duwen" niet afdoende kunnen trainen om daar zoals andere landen voordeel uit te halen.

Ik ben geen kenner op het gebied van schaatsen. Wat dat duwen nu precies inhoudt kan ik dan ook niet zeggen. Waar ik wel iets vanaf weet is teamvorming. En iets zegt me dat daar iets aan schort. Ik denk dat als je beide teams zou leggen naast de vijf disfunctionaliteiten van een team er nogal wat van die vijf punten van toepassing zijn. Misschien deze dagen even niet, maar tijdens de voorbereiding zeker wel. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat van de lessen die destijds tot twee gouden races hebben gelegd weinig mer over is. Wie weet zijn beide ploegen goed genoeg om toch nog het podium te bereiken en wie weet zelfs goud te halen. Maar als ik het niet helemaal fout zie is dat dan eerder ondanks dan dankzij de voorbereiding en zeker niet omdat er twee teams staan. Het zou maar zo kunnen dat deze Spelen en de periode daarvoor interessant studiemateriaal opleveren voor iedereen die zich met teamcoaching bezig houdt en dat het fraaie voorbeelden oplevert om te laten zien hoe teamvorming niet moet...

Kunnen zijn wie je bent, houden van wie je wil

 Soms lees je een verhaal dat je intens verdrietig maakt. Bijvoorbeeld over iemand die zichzelf wil zijn en daarom maar in elkaar geslagen wordt. Het toont weer eens aan dat het met tolerantie in ons land nog steeds minder goed gesteld is dan we graag willen denken.

 

Stel je voor. Je bent 14 jaar oud. Je komt bij een speeltuintje een stel jongens tegen die willen weten of je een jongen of een meisje bent. Je zegt tegen die jongens dat dit toch helemaal niet uit maakt. Nadat je dit nog een keer herhaalt word je in elkaar geslagen. gebroken neus, tanden uit de mond. Alleen maar omdat je het niet belangrijk vindt. Hoe sta je dan nog in het leven?

In ons land doen we graag alsof tolerantie ons met de paplepel is ingegeven. We wijzen er graag op dat ons land het eerste was waar het huwelijk tussen mensen van gelijk geslacht mogelijk was. Eens per jaar staan mensen massaal langs de grachten van Amsterdam naar de Canal Parade te kijken. Roze evenementen duiken overal op. Wat zijn wij homovriendelijk. Borst vooruit en er op koppen maar.

Ondertussen komen er met regelmaat barstjes in dat beeld. Waar over een staatssecretaris die er naast zijn vrouw een buitenechtelijke relatie op na hield hooguit terloops werd gesproken in de media lag dat voor een homoseksuele burgemeester van Maastricht anders. Hij bleek terwijl hij getrouwd was met anderen afspraken te maken en prompt viel van alles en nog wat over hem heen. Tot hij uiteindelijk af moest treden. Op zijn werk als burgemeester was niets aan te merken, maar ja zijn privéleven... 

Na elke Canal Parade zie je weer berichten verschijnen dat het evenement natuurlijk moet kunnen, maar dat de deelnemers natuurlijk niet moeten gaan provoceren. Als je dan verder vraagt gaat het over alles wat verder gaat dan een variant op een concert van de toppers met roze als kledingvoorschrift. Jezelf zijn moet kunnen, maar binnen grenzen. Buiten die grenzen houdt de tolerantie al snel op en gaat deze over in afkeer. Waarmee nog steeds mensen buiten de maatschappij geplaatst worden omdat ze zijn wie ze zijn. Over het gedoe rond de genderneutrale toiletten en het "beste reizigers" in plaats van "Dames en heren" bij NS heb ik het dan nog niet eens...

Een paar jaar geleden zat ik naar een bijeenkomst  bij het homomonument in het kader van Pride te kijken. Diverse sprekers wisselden elkaar af en voor mij kwam er geen eind aan. Niet omdat die sprekers niets zinnigs te vertellen hadden. Stuk voor stuk kwamen ze met goede verhalen. Maar hoe langer het door ging, hoe meer ik besefte dat het eigenlijk heel simpel zou moeten zijn. Het enige verhaal dat keer op keer en op alle mogelijke manieren vertelt moet worden is dat het gewoon moet zijn dat iedereen zichzelf is. Dat iedereen ook een ander lief mag hebben, wie dat ook is. Twee zinnen, meer moet het niet zijn. Als we dat gewoon gaan vinden hoeft iemand niet te zeggen of hij of zij jongen of meisje is. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen in alle verscheidenheid en dat is mooi.

Natuurlijk komen ook in de zaak rond dit meisje alle Pavlov reacties weer naar boven. Het zijn natuurlijk weer moslims of in elk geval allochtonen die het gedaan hebben, het komt doordat onze straffen te laag zijn en meer van dat  soort pogingen om het vooral van ons af te schuiven. Wat er wel moet gebeuren weet ik eerlijk gezegd ook niet, maar het zou helpen als we op zijn minst zouden beseffen dat jezelf kunnen zijn en houden van wie je wil nog steeds niet voor iedereen is weg gelegd, ook niet in ons land. Vinden dat het niet belangrijk is of je jongen of meisje bent kan je maar zo je tanden en een gebroken neus kosten.

Herinneringen aan Kees Beerepoot

Vanavond kwam het bericht dat Kees Beerepoot is overleden. Op zo'n moment schieten je de herinneringen weer te binnen.

 

Als ik aan Kees denk schieten me een paar dingen te binnen. Om te beginnen zijn jarenlange rol tijdens de nieuwjaarsreceptie van de Wildeman. Elk jaar, met uitzondering van 2021helaas, weer een feest waarbij we elkaar een goed nieuwjaar toe wensen en dat met samenzang omlijsten. Kees speelde daarbij een belangrijke rol. Om te beginnen was hij de commandant bij het lied "Bij de Marine" van Doris. Zijn stem donderde door het proeflokaal als hij ons arme matrozen sommeerde om op te staan dan wel te gaan slapen. Maar dat was niet het enige. Een hoogtepunt was ook zijn terugblik op het afgelopen jaar. Op de melodie van de "Ode an die Freude" ofwel de negende van Beethoven vertelde hij wat mooi was geweest en wat raar. Wat me daarbij opviel waren niet alleen de fraaie teksten, maar vooral ook hoe gemakkelijk ze mee te zingen waren. Kees had een scherp oog voor metrum en zorgde dat de tekst perfect aansloot bij de melodie. Nooit hoefde een lettergreep over twee noten uitgesmeerd en ook werden geen lettergrepen in een noot samen geperst. Menig maker van teksten op bruiloften en partijen kon daar wat van leren. Ik vond het dan ook jammer toen hij er mee op hield en heb er nog fraaie herinneringen aan.

Ik heb Kees wel eens de vlees geworden integriteit genoemd. Dat bleek ook uit de manier waarop hij om ging met de verkiezingen van het Lekkerste Bokbier. Hij zag er, samen met anderen, nadrukkelijk op toe dat er geen enkele vorm van beïnvloeding mogelijk was. Ik herinner me nog dat ik met hem had afgesproken dat ik foto's zou maken tijdens een van de verkiezingen. Toen ik binnen kwam bleek dat er proevers te kort waren en vroeg iemand me of ik mee wilde proeven. Ik had daar wel oren naar, maar dat betekende een enorme beperking van mijn mogelijkheden om te fotograferen. Ik mocht me absoluut niet in de buurt vertonen van de plek waar bieren werden ingeschonken of andere plekken achter de schermen. Kees maakte me dat heel erg duidelijk. Alle jaren dat hij betrokken was bij de verkiezing zag hij er nauwkeurig op toe dat de integriteit gewaarborgd was. Dat was vanaf het begin geen overbodige luxe. Toen dezelfde brouwerij twee keer achter elkaar gewonnen had waren de geruchten in de zeker toen nog kleine bierwereld niet van de lucht. Groot was dan ook de opluchting toen een keer iemand anders won.

Bijzonder was wel dat Kees een van de weinigen in ons land is die naar waarheid kan zeggend at Michael - Beerhunter - Jackson bij hem op de verjaardag was. Jackson werd als hij in Amsterdam was vaakl vergezeld door Robin Brilleman, die op zekere dag uitgenodigd was om de verjaardag van Kees mee te vieren. Op die dag bleek ook Jackson toevallig in Nederland en Robin stond dus samen met hem voor de deur. Ik zie Kees nog naarstig zoeken in zijn voorraad whisky om een geschikte te vinden. Als ooit een gast van harte welkom was, dan was het toen wel. Het werd alleen daardoor al een memorabele avond.

De laatste jaren was ik Kees een beetje uit het oog verloren. Hij was uit de stad verhuisd en daarmee ook een beetje uit mijn beeld verdwenen. Hij werd van iemand die ik regelmatig tegen kwam iemand die nog wel eens ter sprake kwam en soms drong er dan wat door over hoe het met hem ging. Tot vandaag dat bericht ineens kwam. Kees is overleden. Wat blijft is een wirwar aan herinneringen aan iemand waarmee ik menigmaal heftig van mening heb verschild en stevige discussies heb gevoerd. Maar vooral ook iemand die ik heb leren kennen als een ontzettend prettig iemand om mee om te gaan. Ik zal zeker nog wel aan hem blijven denken.