Meestal probeer ik mijn blogs positief te houden. Ik heb gemerkt dat als ik dat niet doe het verhaal meestal uit draait in iets wat ik zelf niet zou willen lezen en dan wil ik het anderen ook niet aan doen. Maar als ik zie waarmee mijn tijdlijn nu bevuild raakt vind ik het nodig een uitzondering te maken.
En dus gaan mensen los. In soms uitermate onfrisse bewoordingen wordt er schande van gesproken dat "onze belastingcenten" gebruikt worden om deze mevrouw te beschermen. Want zij heeft het zelf over zich afgeroepen door zo lelijk te doen over Zwarte Piet en daarmee de bevolking tegen zich in het harnas te jagen. De Grote Leider van veel van deze mensen tweet nog eens dat het ter bescherming van Simons beter is als DENK en zij zich terug trekken. Dat zegt de man die over de bedreiging aan zijn adres (die waarschijnlijk een veelvoud kost van die van Simons) zegt dat hij door zal blijven gaan en zich niet laat weerhouden. Volkomen terecht overigens wat mij betreft: voor terreur moet je niet zwichten. Alleen geldt dat dan ook voor DENK en haar kandidaten zou je zo zeggen.
Dat mensen in hun boosheid walgelijke dingen op sociale media plaatsen is een ding. Niet iedereen heeft de gave des woords en een ondoordachte opmerking is zo gemaakt, zeker als mensen elkaar ook nog een beetje opnaaien als op sommige platforms gebeurt. Maar van een ervaren politicus die weet hoe het is om bedreigd te worden verwacht ik wat anders, ook van Wilders. Hij zou bij uitstek de man kunnen zijn die mensen kan manen om zich niet door blinde woede te laten leiden. Hij zou duidelijk kunnen maken dat het demoniseren van iemand als Sylvana Simons iemand er toe kan verleiden het heft in eigen hand te nemen. Fortuyn heeft moeten ervaren hoe dat af kan lopen. Maar dat is niet wat hij gedaan heeft. In plaats daarvan gooide hij met zijn tweet nog maar wat olie op het vuur. Gaf voeding aan het idee dat Simons het aan zichzelf en haar partij te danken heeft en niet moet zeuren. Je zou bijna hopen dat de rechter dit in zijn overwegingen mee neemt in zijn overwegingen in de rechtszaak.
Gisteren op het journaal hoorde ik een verslaggever zeggen dat het een harde campagne gaat worden en dat bedreigingen en geweld dus niet uit te sluiten zijn. Dat is nu voor mij reden om me af te vragen wat er gebeurd is in dit "eens zo mooie land aan de zee". Campagnes mogen van mij scherp zijn, graag zelfs, want dan weten mensen welke keuzes ze hebben. Laat politici elkaar dus vooral het vuur aan de schenen leggen. Laat discussies op het scherpst van de snede gaan plaats vinden. Maar laat een ding als een paal boven water staan: je blijft van elkaar af en dreigt ook niet met geweld. Daar moet gewoon een duidelijke grens liggen en wie die overschrijdt moet worden aangepakt. En wie lijdt onder bedreigingen en moet vrezen voor het leven van zichzelf en dierbaren moet worden beschermd. Op kosten van de overheid of van hen die de bedreigingen geuit hebben.
Ik hoop van harte dat er nog genoeg mensen hebben die zich niet laten mee slepen naar de donkere diepten waar bedreiging de nieuwe norm is en fatsoen al helemaal uit is. En in mijn optimisme denk ik dat die nog steeds in ruime mate aanwezig zijn, maar dat minder van de daken schreeuwen. Misschien moet dat veranderen. Moeten mensen die wel vinden dat je gewoon normaal moet blijven doen zich duidelijker uitspreken. We hoeven echt niet overal hetzelfde over te denken en mogen dat laten blijken. Maar laten we elkaar een beetje de ruimte geven. En laat onze politici dat ook vooral uitstralen. Aan nog meer mensen die grenzen overschrijden op dit gebied heb ik in elk geval geen behoefte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten